Περί Αλκιμάχων αθρώπων…

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι υπήρχαν δύο είδη πολεμιστών. Το πρώτο ήταν ο γενναίος μαχητής, δυνατός στο σώμα και ικανός στη χρήση των όπλων, για την περιγραφή του οποίου χρησιμοποιούταν η λέξη πολεμιστής. Το δεύτερο είδος ήταν ένας πολεμιστής ο οποίος μαχόταν με κάτι παραπάνω από τη σωματική ρώμη –ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η λέξη «πολεμιστής» από μόνη της δεν ορίζει ποιότητα αλλά απλώς περιγράφει μια δράση.

Ο άνθρωπος της δεύτερης κατηγορίας, ωστόσο, αν και είχε όλες τις ικανότητες του συνηθισμένου πολεμιστή, επεδείκνυε μια ψυχική και πνευματική δύναμη η οποία τον έκανε να υπερτερεί και τον τροφοδοτούσε με θάρρος υψηλότερο από αυτό των απλών πολεμιστών. Κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα του πολεμιστή αυτού ήταν ότι μαχόταν έντιμα και αποκλειστικά για υψηλούς σκοπούς. Για τους μαχητές αυτούς χρησιμοποιούταν η λέξη αλκίμαχος, δηλαδή αυτός που μάχεται με αφθονία ψυχικής δύναμης για δίκαιους σκοπούς.

Η λέξη αλκίμαχον περιγράφει την ιδιότητα του μαχητή αυτού, δηλαδή την ικανότητά του να χρησιμοποιεί στη δίκαια και ευγενή μάχη την ιδιαίτερη αυτή ζωτικότητα και δύναμη της ψυχής του. Αν και προστάτης των μαχητών ήταν γενικά ο Άρης, προστάτιδα των αλκιμάχων ήταν η Αθηνά, η ίδια μια ευγενής και σοφή πολεμίστρια. Μεταξύ των πολλών ονομάτων της, η Θεά αποκαλούταν και Αλκίμαχος Αθηνά…

…και θεών

…για την οποία υπάρχει μάλιστα και η εξής ιστορία. Κάποτε στην Τροία, ο ατρόμητος και ορμητικός Άρης όρμησε τυφλωμένος από οργή και μανία εναντίον της Αλκιμάχου Αθηνάς. Ήρεμη και ατάραχη, η Θεά γέλασε βλέποντάς τον και του είπε: «Άμυαλε! Δεν κατάλαβες φαίνεται πόσο ανώτερή σου είμαι εγώ, αφού τολμάς να μετρηθείς μαζί μου…». Χωρίς δισταγμό, τον χτύπησε στον αυχένα και του παρέλυσε τα μέλη. Πέφτοντας, ο Άρης έπιασε επτά πλέθρα τόπο, τα μαλλιά του γέμισαν σκόνες και τα άρματά του βρόντηξαν γύρω του. (Ιλιάδα, Φ στ. 405-410).

Για μια ακόμη φορά, η αλκή νίκησε.